Piękno wspólnej przestrzeni

Po raz pierwszy w naszym cyklu przedstawiamy architekta posiadającego polskie korzenie. Poznajcie Daniela Libeskinda, który, choć większość swojego życia spędził poza krajem, uwielbia Polskę i całkiem sprawnie radzi sobie z naszym językiem.

Wielki architekt blisko nas

Daniel Libeskind nie jest pomnikowym i niedostępnym artystą. Chętnie występuje zarówno w telewizji, jak też podczas rozmaitych konferencji. Warto obejrzeć wywiad, który przeprowadziła z nim polska piosenkarka Kayah, pasjonatka architektury. Dzięki tej rozmowie przekonujemy się, że jest to bardzo ciepły człowiek, którego można słuchać godzinami.

W portfolio Daniela Liebeskinda znajdziemy mnóstwo wyjątkowych realizacji. Jego najsławniejszym dziełem architektonicznym jest Muzeum Żydowskie w Berlinie. To właśnie dzięki temu projektowi zyskał sławę, a obecnie uznawany jest za najwybitniejszego żyjącego architekta na świecie. Bryła tego budynku opiera się na przeplatających się trójkątach i zygzakowatych liniach, co konotuje skojarzenia związane z gwiazdą Dawida.

Inne ważne realizacje Daniela Libeskinda:

- Złota 44 (Szklany Żagiel, Żagiel Libeskinda) – najsłynniejszy apartamentowiec w Polsce, będący jednym z najwyższych wieżowców w Europie.

- Projekt zagospodarowania terenu po wieżach Word Trade Center w Nowym Jorku.

- Nowe Centrum Łodzi: Brama Miasta.

- Muzeum Żydowskie w San Francisco.

- Imperial War Museum North (Manchester).

Architektura to nasze najskrytsze marzenia

Stosunek Libeskinda do architektury jest bardzo bliski naszemu podejściu do małej architektury, poprzez którą chcemy tworzyć piękno wspólnej przestrzeni. Artysta twierdzi, że architektura powinna inspirować: „Prawdziwym wyzwaniem jest wydobycie poetyckiego wymiaru ludzkiego życia poprzez zwykłe materiały - stal i beton, oraz stworzenie miejsca, które nie jest tylko powtórką z historii lub wyrazem tęsknoty za przeszłością, ale również otwiera przed ludźmi nowe perspektywy, jest dla nich inspiracją”.

Według niego budynki czy szerzej architektura należą do nas wszystkich, dlatego to my powinniśmy decydować o ich przeznaczeniu: „Architektura to o wiele więcej niż możemy po prostu zobaczyć. Architekturę możemy usłyszeć, możemy jej dotknąć, poczuć. To część naszych najskrytszych marzeń.”

Ławka w stylu Libeskinda

Charakterystyczny styl architekta można dostrzec nie tylko w jego budynkach. Z myślą o instalacji artystycznej (pt. „Liczenie ryżu”) słynnej perfomerki Mariny Abramovic, stworzył projekt łączący ze sobą ławkę miejską i stolik. Mebel wyprodukowała włoska firma Moroso.

Betonowa ławka i stolik składają się z połączonych ze sobą kanciastych płaszczyzn. Forma tego mebla jest bardzo dynamiczna – jest to ważne nie tylko z estetycznego punktu widzenia. Ławka i stolik służą uczestnikom tej inicjatywy artystycznej do oddzielania ziaren ryżu od soczewicy. Taka właśnie konstrukcja ma na celu stymulować ich pracę. Ten mebel miejski, choć wykonany na potrzeby artystycznej instalacji, można zakupić na aukcji.