Piękno wspólnej przestrzeni

William H. Whyte, amerykański urbanista twierdził, że: „Ludzie zwykle siedzą tam, gdzie jest miejsce do siedzenia”. Dlatego tak ważne jest, by projektować przestrzeń publiczną, podążając za naturalnymi przyzwyczajeniami mieszkańców i praktyką życia. Jednym ze sposobów jest montaż ławek na murkach lub betonowych podwyższeniach, które ludzie nawykowo wybierają jako miejsca do siedzenia.

Ławki na murek w kolekcji Flow Komserwis

Kolekcja Flow Komserwis została wyróżniona Dobrym Wzorem w kategorii Sfera Publiczna m.in. za mnogość rozwiązań na jednorodne stylistycznie siedziska miejskie. Jednym z wariantów dostępnych w tej serii są ławki przeznaczone do montażu na betonowych podwyższeniach:

• Siedzisko Flow 001258 z wyprofilowanymi podłokietnikami.
• Siedzisko Flow 001259 bez oparcia i bez podłokietników.
• Ławka Flow 001256 z oparciem i podłokietnikami.
• Ławka Flow 001257 z oparciem i bez podłokietników.

Wszystkie te siedziska wykonane są z drewna, a ich konstrukcja opiera się na szarej stali lakierowanej. Tego typu ławki na murek pozwalają na oryginalną i przyjazną dla mieszkańców aranżację niewykorzystanych jeszcze miejskich przestrzeni, które pozornie wydawać się mogą nieciekawe. Zobaczcie przykładowe wizualizacje:

Wizualizacje przygotowała Aleksandra Stefańska.

Ławki na murek, czyli „więcej życia”

Wracając jeszcze do Williama H. Whyte, którego zacytowaliśmy we wstępie, to właśnie ten urbanista nawoływał do powrotu „przyjemnego chaosu” w przestrzeni publicznej. Ten "przyjemny chaos" wyraża się w tworzeniu zwykłych miejsc do siedzenia, które pozwalają na więcej nieformalnych interakcji, więcej pikników, czyli innymi słowami wprowadzają „więcej życia” do miasta. Oprócz ławek na murkach są to m.in.:

• Leżaki miejskie, które pozwalają na odpoczynek w formie leżącej lub półleżącej.
• Siedziska modułowe, mające różne funkcje, w zależności od potrzeb, które można dowolnie zestawiać.

Podążanie za mieszkańcami to pierwszy krok do uwzględniania oddolnych inicjatyw, spontanicznych rozwiązań, odpowiadających na potrzeby wynikające z praktyki życia. Zwolennikiem takiego kształtowania przestrzeni publicznej jest m.in. Aleksandra Wasilkowska, architektka, wiceprezeska OW SARP, która twierdzi, że dzięki pewnej „nieformalności” mamy poczucie, że dana przestrzeń należy do nas wszystkich.